มติคณะรัฐมนตรี พ.ศ. 2542 กำหนดให้สถานที่ราชการทุกแห่งต้องจัดให้มีเวรรักษาการณ์ เพื่อดูแลและป้องกันความเสียหายอันจะบังเกิดแก่สถานที่ราชการ นั่นจึงเป็นที่มาของการที่ครูทั้งชายและหญิงต้องอยู่เวรภายในโรงเรียน โดยเมื่อวันที่ 20 ม.ค. 2567 เกิดเหตุสุดสะเทือนขวัญ คนร้ายอุกอาจบุกเข้าไปทำร้ายครูผู้หญิงจนบาดเจ็บสาหัส ภายในโรงเรียนบ้านโป่งเกลือ ม.4 ต.ดอยลาน อ.เมือง จ.เชียงราย
โดยมีภาพจากกล้องวงจรปิดบันทึกเหตุการณ์ไว้ทั้งหมด ก่อนมีคนมาช่วยเหลือเหยื่อออกมาจากที่เกิดเหตุ เรื่องนี้ทำให้เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์ในโลกออนไลน์ จนแฮชแท็ก #ยกเลิกครูเวรกี่โมง ขึ้นเทรนด์ โดยมีการกล่าวถึงหลายหมื่นครั้ง โดยมองถึงอันตรายที่ครูต้องรับความเสี่ยงจากการอยู่เวร และอยู่นอกเหนือจากหน้าที่ที่ครูควรจะทำ
เพราะการอยู่เวรเพียงลำพังอาจจะต้องเจอสถานการณ์แบบข่าวดังกล่าว ซึ่งข่าวนี้ก็ไม่ใช้เคสแรกที่ครูเวรต้องเจอ ปัจจุบันน่าจะมีมาตรการดูแลความปลอดภัยต่างๆ ที่เหมาะสมมากกว่าให้ครูมานอนเฝ้าโรงเรียน จึงอยากเรียกร้องให้ยกเลิกการให้ครูอยู่เวร
อย่างไรก็ตามมีครูจำนวนไม่น้อยที่โพสต์ระบุว่า แม้จะเกิดเหตุการณ์รุนแรงแบบนี้ขึ้นก็ยังต้องอยู่เวรต่อไป และผู้ใหญ่ภายในโรงเรียนก็ยังไม่เข้าใจถึงจุดประสงค์ของข้อเรียกร้องดังกล่าว เมื่อเกิดเรื่องขึ้น ทาง รมว.ศึกษาธิการ ได้แสดงความห่วงใยต่อเหตุที่เกิดขึ้น พร้อมกำชับ สพฐ. ให้ดูแลขวัญและกำลังใจของคุณครูที่ประสบเหตุ พร้อมติดตามการดำเนินคดี
และได้สั่งการ สพฐ. ให้เสนอขอคณะรัฐมนตรีอนุมัติคืนอัตรานักการภารโรงกว่า 14,000 ตำแหน่ง เพื่อให้ทุกโรงเรียนมีนักการภารโรงประจำ ซึ่ง สพฐ. ได้จัดทำคำขอต่อ ครม. เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่กลางเดือนที่ผ่านมา
อย่างไรก็ตาม ระหว่างที่รอ ครม. พิจารณาอนุมัติ ขอให้สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา และโรงเรียนประสานความร่วมมือกับหน่วยงานปกครองในพื้นที่หรือผู้นำชุมชน ช่วยจัดเวรยามดูแลความปลอดภัยในโรงเรียน และช่วยเฝ้าระวังกรณีชุมชนมีบุคคลผู้เสี่ยงมีพฤติกรรมรุนแรง
นอกจากนี้ สพฐ. จะเร่งแต่งตั้งคณะทำงานศึกษาแนวทางการจัดเวรยามและการรักษาความปลอดภัยของสถานศึกษา ที่เหมาะกับบริบทความเปลี่ยนแปลงของโลกยุคปัจจุบัน รวมถึงสนับสนุนการนำเทคโนโลยีมาใช้ในการเสริมสร้างความปลอดภัยต่อไป
